ہجر فراق سوہنے یار دے وچ: ۶

سی حرفی ۔۶
الف
الٰہی بھیج ماہی نوں تھکے نین وچاری دے
لگی سانگ سینے وچ ڈاہڈی، کیتے قول اقراری دے
برہوں بن رسولی پنگرے، جاگے پھٹ بیماری دے
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، ٹُٹے جوش خماری دے

ب
برباد کیتا چا نیناں ، لگے وانگ کٹاری دے
نیوں لگا چخہ چڑھ بہنا، رونے عمراں ساری دے
نین نشیلے کردے حیلے، چھوپے پا دل داری دے
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، لکھے لیکھ لکھاری دے

ت
توے تے روٹی سڑدی جیوں کر ہِکے پاسے تے
دل جگر تے چکی چلے ، غلہ جیویں خراسے تے
عاشق نال رقیب سڑیندے جیویں معشوق دے ہاسے تے
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، جیوندے رہے دلاسے تے

ث
ثمر جے پیار دا چاہویں، عاجز پکڑ حلیمی نوں
گھر آئے دی عزت کرنی ہو کے کھڑا تعظیمی نوں
ونڈیں پیار جگت وچ بہتا، بھلیں نہیں کریمی نوں
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، سِک دے یار قدیمی نوں
ج
جوانی ایویں گزری، کدی نہ سدیا یاراں نے
رُٹھے یار ، غماں رُت آئی، موڑے منہ بہاراں نے
وچ حیرانی، سرگردانی، فانی ہوئے ہزاراں نے
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، ہو گئے حال بیماراں نے

ح
حاصل کی محبت اندر، سر بدنامیاں چائیاں نی
نعمت کھانے ، صاف پوشاکاں، مڈھوں منوں بھلائیاں نی
چنتے ، فکر، اندیشے آئے ، کر دے غم، چڑھائیاں نی
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، کیتیاں بے وفائیاں نی

خ
خدا دی ذات نرالی ویکھے ایس بیماری نوں
عشق ازل دا روگ اولا، کھاندا برہوں ماری نوں
وچ جدائی رہی ترہائی، وصل نہ درداں ماری نوں
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، بخشیں اوگنہاری نوں

د
دوائی روگ میرے دی، باہجھوں نہیں سجن دے کو
دے دیدار مرے دل دارا، موتی آس دے...