9 نویں ۰قمیص

نویں   ۰قمیص

                اج اوہدی بھین دیاں نگاہواں اوہدے ٹانکے لگے کپڑاں تے اٹک کے رہ گیاں اوہ روز ایہناں کپڑاں نوں ویکھدی سی۔ خاکی رنگ دی پتلون جیہدے تے جگہ جگہ خاکی یا اوہدے نال ملدے جلدے ٹانکے لگے ہوئے سن۔ سفید رنگ دی قمیض جہیڑی کسے زمانے وچ سفید رہی ہوئے گی پر ہن حالات دی گردش نے اوہدے تے زردی بکھیر دتی سی۔ ایس قمیض دے پھٹے ہوئے کالر حمیدہ روز دیکھدی سی پر اج اوہنوں ایویں لگ رہیا سی جویں اکرم دیا نگاہواں چیک چیک کے اوہدے نال سوال کررہیاں ہون پئی۔ ’’باجی! اسیں غریب کیوں آں؟‘‘ ’’باجی! ساڈے ماں پیو مرگئے؟‘‘ ’’خدا دا ناں کہیں رحیم رکھ دتا‘‘

                فیر حمیدہ سوچن لگ پئی اکرم نے سکول دا زمانہ تے ایہناں ای کپڑاں وچ گزار دتا پرہن تے اوہدا دسویں دا نتیجہ وی نکلن والا سی فیر اوہ کالج وچ داخلہ لوے گا تے اودوں اوہدے کول نویں کپڑے ہونے چاہیدے نیں تے۔۔۔ فیر۔۔۔

                رشیدہ دے چاچے دی شادی وی آرہی اے اوہدے تے وی نویں کپڑے ہونے چاہیدے نیں۔

                اوہ اکرم دے پھٹے ہوئے ہوئے کالر وہندی جارہی سی تے اوہنوں اپنیاں تے اکرم نوں پیش آون والیاں مصیبتاں یاد آرہیاں سن۔ کس مصیبت نال اوہناں گزارہ کیتا۔ تے اکرم نے کس مصیبت نال اپنی پڑھائی جاری رکھی۔ بھکے رہے پر کسے دے اگے ہتھ نہ پھیلائے۔

                حمیدہ دا دکھی ذہن ماضی وچ گواچ گیا۔۔۔ اوہنوں اپنے ماں پیو شدت نال یاد آون لگ پئے۔ ’’جے اوہ ہندے تے اکرم دی ایہہ حالت ہونی سی؟‘‘ ’’نئیں کدی وی نئیں‘‘

                ماں تے پہلے ای مرگئی سی تے جدوں اک مہینہ پچھوں پیو...